مقدمه

سلام شنوندگان صدای سکوت

شاید مسخره باشه اما من الآن تازه می خوام مقدمه ی وبلاگ رو بنویسم

راستش تو این دو سه روز که چیزی ننوشتم تا میومدم شروع کنم حرفهایی که نوک زبونم بود نمی تونستم بنویسم

خلاصه من رو ببخشید

من امسال پیش دانشگاهی بودم و کنکور دادم. تو این یه سال که درس می خوندم از خوندن ادبیات مخصوصا

شعرهاش خیلی خوشم میومد.

یه شعری از شهریار تو کتاب ادبیات ۲ هست که خیلی ازش خوشم میاد دلم می خواد یه بیتش رو براتون بنویسم:

به امید آن که شاید برسد به خاک پایت                                   چه پیام ها سپردم همه سوز دل صبا را

یه جای دیگه میگه

         چه زنـم چو نـای هر دم زنـوای شـوق او دم                              که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را

         همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی                             به  پیـــــــام  آشــنایی بـنوازد آشـنا را

من هم به امید اینکه صدای من رو بشنوید، براتون می نویسم

می خوام بهتون بگم چرا اسم وبلاگم رو گذاشتم صدای سکوت شب

راستش تو روز همه جا شلوغ پلوغه

سر و صدا از همه جا به گوش می رسه

خیلی ها از شلوغی تو روز خسته شدن

ولی به نظر من طبیعت روز همینه و اگه این طور نباشه هم آصی می شیم.

اما قربونش برم ((شب)) این طور نیست.

حتی اگه همه بلند بلند داد بزنن باز ساکته

اون موقع که رفتی تو رخت خواب و می خوای بخوابی

چشمهات رو می بندی و به هرچی دوست داری فکر می کنی

و تنها صدایی که به گوش می رسه صدای سکوت شبه......................................

ولی اینها رو همینجوری گفتم تا فقط بدونید چرا این اسم رو برای وبلاگم(یعنی وبلاگمون) انتخاب کردم

من دوست دارم درمورد یه چیزهای دیگه بنویسم.

من چیزهایی که بعداً می خوام بنویسم رو با یه طرح سؤال شروع میکنم. یه سؤال خیلی خیلی قدیمی:

----------------------------------------------------------------------------------------------------

چرا؟ چرا آدم ها این قدر خودخواه هستن؟ چرا هیچ کی رو غیر خودشون نمی بینن؟

چرا نمی تونن طعم آوارگی بقیه رو بچشن؟

چرا دائم به سر و کله ی هم می زنن؟ حالا این میتونه بین دو آدم باشه یا دو کشور؟

چرا حاضرن هزاران نفر رو قربونی خواسته های خودشون بکنن؟

--------------------------------------------------------------------------------------------------